نضال خوب من

       

چتر زندگی:

می خواهم برایت چتری باشم

در تمام هیاهوی زندگانی و شور وحال عاشقانی ,

عشق آن نیست که با هم دیگر و کنار یکدیگر

در تمام لحظات خوش و نا خوش در زیر باران باشیم ,

عشق آن است که یکی برای دیگری چتری باشد و

اون هیچوقت نفهمه که چرا خیس نشده ,

می خواهم چتر زندگانیم همیشه بر عشقمان سایه افکند و

چشم تو چشم هم به آینده نزدیک بنگریم و آنگونه از دوست داشتنم

 برایت بگویم که اشکانم از دیدن چهره ی تو فریاد شادی سر دهد و

 به خود ببالد که این بار اشک شوق است نه غم.

چتر من به خود می بالد که دیگر برای یک نفر ,

 سایه و پناه از اشک آسمان نخواهد بود.

چشمانم هر لحظه برای دیدنت دلتنگی می کند و از خود بارانی  

می چکاند که می خواهد بگوید با تمام وجود دوستت دارم.

آنقدر غرق در غرق هم هستیم که دیگر نه بارانی وجود دارد نه

جدایی ,

دیگر ما یکی هستیم و عاشق هم.

دیگر چشمانم عاشق با تو بودن است.

چتر زندگی من چتر نبود ,

بهانه ایی بود برای دوست داشتن و با هم بودن.

نمی دانم این عشق چه سریست که هر گاه به یاد تو می افتم  تپش

ضربان قلبم به فریاد زدن در می آید و

پاهایم سست و بی اعتبار می شود و دستانم به لرزه در می آید

و چشمانم همراه با اشکان ریز و کوچکش به تاری و سیاهی فرو

می رود و چشمانم را که می گشایم دو باره چهره ی مهربان و

آرامش بخش تو مانند یک مسکن در درون بدنم تزریق می شود و

 گویی انگار تمام زندگی را به من داده اند و آرامشی تمام وجودم

را فرا می گیرد که قلبم فریاد می زند ای همه ی وجود من ,

 نبود تو نبود من.